์NC ร้ายกลายรัก ๐๑ กำราบจอมพยศ

            “อย่านะ ปล่อย! อย่ามายุ่ง!” มือบางพยายามปัดป่ายคีมล็อคขนาดใหญ่ที่จับบริเวณต้นแขนของตัวเองไม่ยอมปล่อย ลากเขามาจนถึงลานจอดรถเปลี่ยวไร้ผู้คนรถยนต์คันใหญ่คุ้นตาที่วิ่งเข้าออกบ้านเขาบ่อย ๆ จอดอยู่ตรงนั้น ไม่นานร่างขาวถูกจับโยนลงเบาะหลังตามด้วยร่างสูงที่ทาบทับตัวเองลงมาไม่เว้นโอกาสให้อีกคนได้ถอยหนี จินยองพยายามเรียกสติที่เหลืออยู่จากที่โดนเผาผลาญด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์รวบรวมแรงที่มีผลักอีกคนออกแต่ก็เพียงแค่ทำให้แจบอมขยับเล็กน้อยไม่สามารถทำให้ร่างสูงหลุดออกจากตัวได้ แจบอมจับแขนทั้งสองข้างของอีกคนขึ้นด้วยมือเดียวชูเหนือศีรษะ ประทับริมฝีปากหนาลงบนกลีบปากสวยอิ่มที่พยายามเม้นปากไม่ให้อีกคนรุกล้ำเข้ามาได้ นั่นก็ทำให้แจบอมหัวเสียไม่น้อยใช้มืออีกข้างหนึ่งที่ว่างอยู่บีบแก้มสวยจนใบหน้าน้อย ๆ เบ้ออกรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่อีกคนกำลังทำ

                ไม่นานริมฝีปากบางอ้าออกตามแรงบีบของอีกคนยังไม่ทันตั้งตัวลิ้นร้อยปาดเข้ารุกล้ำฉกชิมความหวานอย่างตะกุมตะกามด้วยความอยากเอาชนะเพียงไม่นานเขากลับไม่สามารถถอนจากริมฝีปากหวาน ๆ นี้ได้เลย แจบอมยังคงต้องการอีก ในตอนนี้เขาแทบไม่อยากละสายตาจากใบหน้าหวานที่พยายามร้องห้ามเขาทั้งที่ตอนนี้โรยแรงไปมาก มือหนาข้างที่ว่างยังคงปลดเปลื้องอาภรณ์น้อยชิ้นตัวบางของอีกคน ผ่านไปไม่ได้นานนักท่อนบนเปลือยเปล่าหน้าอกและหน้าท้องขาวแบนราบปรากฏสู่สายตาเขา ดวงตาเรียวดุจ้องมองอีกคนที่พยายามพยุงตัวขึ้นนั่งหลังจากที่เขาปล่อยมือทั้งสองให้เป็นอิสระ จินยองยกมือดันแผ่นอกอีกคนให้ถอยห่างเพราะแจบอมทับท่อนล่างของตนเองไว้อยู่

                “อย่านะ พี่จะทำอะไรน่ะ” จินยองเห็นท่าไม่ดีเมื่อแจบอมกำลังปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตนเองบ้าง ร่างน้อยทั้งดิ้นทั้งร้องขอความช่วยเหลือแต่ดูเหมือนว่าจะเปล่าประโยชน์ ไม่นานนักแจบอมก็ทาบทับตัวเองราบไปกับคนตัวบางอีกหน น้ำหนักทิ้งลงทำเอาแผ่นหลังเปลือยเปล่าของจินยองสัมผัสกับเบาะหนังเย็นชืดอีกครั้ง ใบหน้าดุฝังจมูกลงบริเวณซอกคอขาวสูดดมความหอมของกลิ่นเนื้อเนียน ซึ่งแจบอมอยากจะสัมผัสมันทุกตางรางนิ้วบนตัวปาร์ค จินยอง ทักทายกับทุกอณูขุมขนที่ตอนนี้ลุกชันเพราะสัมผัสแปลกใหม่ที่เพิ่งเคยได้รับ ใบหูน่ารักแดงกล่ำไม่รู้เพราะว่าฤทธิ์แอลกอฮอล์หรือสัมผัสของแจบอมแต่นั่นก็ทำให้คนที่อยากครอบครองอดเข้าไปหยอกล้อกันมันไม่ได้เลย แจบอมเลื่อนต่ำมาจนถึงจุดรวมเส้นประสาทครองมันด้วยริมฝีปากหนาก่อนจะดูดดึงเคล้าคลอกับมันอย่างคนอยากทำความรู้จัก เข้าทำความรู้จักกับทุกส่วนบนตัวร่างบางไม่ลดละ กางเกงหนังรัดรูปสีดำถูกร่นลงถอดออกแม้จินยองจะพยายามขืนตัวเอาไว้แต่แรงคนเมาหรือจะสู้คนมีสติครบถ้วนได้ อย่าว่าแต่ตอนนี้เลยถึงตอนที่จินยองมีสติสมบูรณ์เขาก็สู้แรงอีกคนไม่ได้อยู่ดี มันน่าหงุดหงิดนักกับรูปร่างของตัวเองที่ดูอ้อนแอ้นเมื่อเทียบกับอีกคน

                เสียงอื้ออึงในลำคอคล้ายคนรำคาญเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นเสียงหวานกระเส่าโดยไม่รู้ตัว มันหนักอึ้งที่ศีรษะแต่ก็เบาหวิวบริเวณถูกสัมผัสแจบอมลากลิ้นไปตามแผ่นอกขาวเนียนแทบทุกตารางนิ้วบนตัวปาร์คจินยองถูกครอบครองไปหมดเพิ่มการแต่งแต้มด้วยรอยสีจางดูน่ามอง

                “ยะ อย่านะ ฮึก...พี่ อึก” ยอดอกสีหวานถูกครอบครองอีกครั้ง แจบอมปั่นป่วนอารมณ์คนเมาเสียจนอ่อนระทวยไปทั้งตัว เขามีสติครบถ้วนดีก็จริง รู้ว่าที่ทำอยู่มันผิด นอกเหนือจากการอยากเอาชนะยังมีอารมณ์ดิบ และความปรารถนาที่ซ่อนอยู่และคนที่ทำให้มันระเบิดออกมาตนเหตุทั้งหมดก็คือ ปาร์ค จินยอง

                ต้องรับผิดชอบ... จินยองต้องรับผิดชอบที่ทำให้เขาควบคุมอารมณ์ในส่วนนี้ที่เก็บกักไว้มานานไม่อยู่ ในเมื่อทำให้มันเกิดขึ้นก็ต้องรับผลกรรมไป

                “ไม่เลวนี่...ถึงว่าล่ะมีแต่ผู้ชายอยากเข้าหา” คนตัวใหญ่พูดพลางปลดเข็มขัดหนังของตัวเองออกร่นกางเกงยีนขาวยาวแฟชั่นนิยามลงมาจนถึงหัวเขาให้พอขยับสะดวก “แต่ต่อไปไม่ต้องแล้วนะ ถ้าอยากมากก็นอนรออยู่บ้าน ฉันจะเข้าไปช่วยเอง”

                “ไม่!!” อาภรณ์ชิ้นสุดท้ายบนตัวร่างบางหลุดออกมือเรียวพยายามยกขึ้นมาปิดบัง กอดตัวเองถดถอยร่างกายจนแผ่นหลังชิดประตูอีกข้าง มือน้อยเอื้อมพยายามจะเปิดประตูเพื่อหนีลงจากรถ คิดเพียงอย่างเดียวว่าอย่างไรเสียก็ต้องหนีจากผู้ชายคนนี้ให้ได้ไม่อย่างนั้นคงจะไม่รอดจากเงื้อมือของอีกคน แต่ดูเหมือนว่าแจบอมจะเดาความคิดของอีกคนถูก มือหนาจัดขาเรียวแล้วดึงเข้าหาตัวเองทำให้ร่างกายของจินยองออกห่างจากประตูรถดันหัวเขาให้ชิดกับหน้าอกขาว จินยองจึงต้องเปลี่ยนความคิดที่จะเอื้อมมือไปเปิดประตูมาผลักอีกคนและปกปิดร่างกายแทน “อย่านะ พี่แจบอม...ฮือ ปล่อยนะ อย่าทำ...”

                ไม่ฟังแม้แต่เสียงค้านแจบอมเอื้อมกอบกุมแกนกายคนตัวบางรูดรั้งขึ้นลงตามจังหวะจนคนใต้ร่างผวาตัวเองมือที่ผลักหน้าอกเปลี่ยนเป็นจิกลงบนหัวไหล่หนา ดวงตาเรียวจับจ้องเครื่องเพศอีกคนอย่างพอใจก่อน

                “อะ...อ้า!!!” เสียงหวานร้องออกมาสุดเสียงพร้อมกับปล่อยคราบความปรารถนาออกมา ร่างกายสั่นเทิ้มเหนื่อยอ่อนเหลือเกินแต่แจบอมก็ยังไม่หยุด น้ำสีขาวขุ่นเปรอะเปื้อนเต็มมือหนาและมันถูกย้ายที่ไปยังช่องทางรักใกล้ๆเพื่อทำการสร้างความคุ้นชิน

                “หึ” ทันทีที่นิ้วหนึ่งเข้าไปในช่องทางแจบอมครางเสียงต่ำออกมาด้วยความกำหนัด เมื่อช่องทางรักคับแคบบีบรัดนิ้วของเขาเสียจนเลือดแทบไม่เดิน

                “มะ ไม่! เจ็บ อย่า อือ...อึก” เสียงจินยองร้องห้ามแต่ตอนนี้แจบอมไม่สามารถทำตามที่อีกคนบอกได้แล้วจริง ๆ ความอดทนที่มีหมดลงแจบอมย้ายสะโพกตัวเองประกบแนบแน่นกับก้มกลมก่อนจะค่อยแทรกความใหญ่โตเข้ามาภายใน แจบอมกดสะโพกตัวเองเข้าไปเรื่อยๆและลากยาวทำท่าจะถอยห่างแต่ไม่นานก็สวนสะโพกเข้ามาในทีเดียวจนสุด จินยองพูดไม่ออกกับความเจ็บจุกที่และรู้แล้วว่าตอนนี้ตัวเองกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่หลีกหนีไม่ได้อีกต่อไป “ฮึก...พี่แจบอม”

                น้ำเสียงแผ่วเบาที่เรียกชื่อเขาทำเส้นอดทนบางๆเส้นสุดท้ายขาดสะบั้นแจบอมโน้มตัวลง กดยกสะโพกตัวเองขึ้นอยู่แบบนั้นจนสามารถขยับได้ ใบหน้าเรียวดุกัดฟันแน่นกับความคับแคบจนแทบหายใจไม่ออกที่ตนกำลังเผชิญ ความคับแคบของของพื้นที่กับคนสองคนที่เบียดเสียดร่างกายเข้าหากันไม่ลดละ หากมีใครผ่านไปมาคงจะสังเกตได้ถึงแรงสั่นสะเทือนของรถห้าประตูคันโต

                “อึก อา” เสียงหวาดหลุดออกจากริมฝีปากบางเมื่อแจบอมส่งสิ่งใหญ่โตเข้ามาในตัว พร้อม ๆ กับหยอกล้อแกนกายของตนปลุกปั่นอารมณ์ให้คนใต้ร่างเคลิบเคลิ้มตาม แต่แล้วไฟจากรถยนต์อีกคันที่แล่นมาจอดข้าง ๆ ก็ทำให้ทั้งคู่ต้องหยุดกิจกรรมที่ทำอยู่ชั่วครู่เพื่อรอให้คนในรถเดินออกไป แจบอมมองดวงตากลมที่ฉ่ำแดงไปด้วยน้ำตาใบหวานหลับตากัดฟันแน่นมือน้อย ๆ ยังคงยันอกอีกคนให้ออกห่าง

                “อยู่เฉย ๆ อยากเล่นหนังสดให้คนอื่นดูหรือไง” เสียงเข้มขู่เข็นอีกคนให้ยอมจำนน ตอนนี้จินยองได้แต่ตอนนี้จังหวะหัวใจเต้นถี่ตื่นเต้นกับสถานการณ์ที่ได้เจอ เจ้าของรถคันข้าง ๆ ยังคงยืนคุยสูบบุหรี่กับเพื่อนฝูงคุยกันสนุกสนานอยู่ข้างรถ มันยิ่งทำให้คนทั้งคู่เก็บกดอารมณ์แทบระเบิด

                “ฮึ่ม!” ช่องทางรักทวีคูณรัดแน่นขึ้นบ่งบอกได้ดีว่าคนใต้ร่างตื่นเต้นกับเหตุการณ์นี้แค่ไหน

                “อะ เอาออกไป” เสียงหวานสั่นเครือบอกออกไปหากยังอยู่ในสถานการณ์แบบนี้อยู่ทั้งคู่ต้องขาดใจตายแน่ ๆ มือบางยกมือดันคนตัวโตอีกครั้ง พยศพาตัวเองออกจากกิจกรรมอีกหน “อ๊ะ!!!”

                หากแต่ว่าแจบอมก็มีวิธีจัดการปราบพยศอีกคนจนสั่นผวาดึงคว้าต้นคอของเขาไว้ แจบอมสั่งสอนอีกคนโดยการขยับสะโพกออกจากช่องทางเกือบสุดแล้วขยับเข้าอย่างรวดเร็ว ทำเอาจินยองหน่วงจุกจนไม่กล้าโวยวายอีก คนตัวโตไม่อยากให้สิ่งที่ทำอยู่ขาดตอนจึงค่อย ๆ ขยับสะโพกเนิบช้าเล็กน้อย ผ่อนคลายความตึงเครียดและคับแคบของพื้นที่ทั้งในตัวและนอกตัว

                ตอนนี้จินยองไม่สามารถขัดขืนใด ๆ ได้อีกแล้ว เพราะรู้ดีว่าตัวเองจะต้องโดนอะไร ก็ได้แต่ภาวนาให้มันจบสิ้นลงเร็ว ๆ ผ่านไปชั่วขณะหนึ่งกลุ่มคนเจ้าของรถคันข้าง ๆ ก็ได้เดินเข้าคลับกันไป แจบอมก้มลงซุกไซร้และเริ่มขยับเร่งจังหวะอีกครั้ง คราวนี้สาบานเลยว่าจะไม่มีการหยุดไม่ว่าจะมีอะไรมาขัดขวางทั้งสิ้น แจบอมเร่งจังหวะไปพร้อมกับใช้ริมฝีปากโลมเลียดูดดึงผิวเนียนขาวจนเป็นรอยแดงไปทั้งตัว

                “อึก อ่า...อา” เสียงหวานปลุกอารมณ์ดิบในตัวขึ้นมาอีกระลอก

                “จินยอง! ฮึ่ม!” เสียงครางต่ำในลำคอของแจบอมบ่งบอกความต้องการที่ใกล้ปลดปล่อย สะโพกขยับถี่และแรงขึ้นจนร่างน้อยสั่นคลอนไปทั้งตัว

                “อะ อา อ้า!!!!” ร่างของจินยองกระตุกสั่นผวาปลดปล่อยน้ำรักเปรอะเปื้อนหน้าท้องตนเองและอีกคน แจบอมเร่งจังหวะการขยับสะโพกให้ถี่ขึ้นกว่าเดิม

                “ฮึ่ม...อา!!!!” เสียงครางต่ำพร้อมกับปลดปล่อยความต้องการออกมาทุกหยาดหยด แจบอมยังคงอยู่ไม่ขยับไปไหนแม้จะเสร็จสิ้นไปแล้วหนึ่งยกก็ตาม

                “ออกไปได้แล้ว” ลมหายใจขาดตอนเล็กน้อง เสียงหอบระคนการหายใจของร่างบางดูน่าสงสารในสายตาของใคร ๆ แต่แจบอมว่ามันน่าย่ำยีจนเขาไม่สามารถปล่อยอีกคนไปได้ แกนกลายภายในช่องทางรักตื่นตัวอีกครั้งดวงตากลมเบิกตากว้างใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดผลักอีกคนออกแต่หากว่ามันเปล่าประโยชน์

                “ก็บอกแล้วไง...ว่าคืนนี้ฉันจะทำให้นายไม่ต้องไปหาผู้ชายคนไหนอีกเลย” ครั้งแรกเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น ส่วนจุดสิ้นสุดจะอยู่ตรงไหน อิมแจบอมจะเป็นคนกำหนดเอง...

______#ร้ายกลายรัก_____